Piotr Pawlicki: Zawsze imponowała mi atmosfera na stadionie i kibice Falubazu

- W każdej plotce jest ziarenko prawdy. Był telefon od Piotra Protasiewicza [dyrektor sportowy w zielonogórskim klubie – red.] i konkretna rozmowa. Długo nie trwała, choć nie było to łatwe, bo trzeba było skupić się na jeździe w trakcie sezonu, ale szybko się dogadaliśmy. Musieliśmy się spotkać, by omówić szczegóły, ale „konkretnie” było od samego początku.

- Przyznam, że nie, bo otwarcie mówiłem, że chcę jeździć w Unii do końca kariery. Sprawy potoczyły się jednak tak, a nie inaczej. Opuściłem Leszno, ale trafiłem do Wrocławia. To był rok, który mnie sporo nauczył. Teraz jestem w Zielonej Górze i mam nadzieję, że nie na jeden sezon. Pamiętam, jak przyjeżdżałem do Zielonej Góry jeszcze jako zawodnik Unii. Zawsze imponowała mi ta atmosfera na stadionie i kibice. Potrafią się zorganizować i zrobić klimat. Kiedyś myślałem nawet sobie: „fajnie byłoby tu trafić” i przyznam, że w poprzednich sezonach doszło nawet do rozmowy, ale nic z tego nie wyszło. Zawsze jednak lubiłem tutaj jeździć.

- Rzeczywiście, tak chyba jest. Tylko dwa razy zdobyłem tu mniej niż dziesięć punktów. Do tego wywalczyłem na tym torze wicemistrzostwo Polski w 2014 roku. Pamiętam także jedno spotkanie z sezonu 2021, które w Zielonej Górze pewnie nie wszyscy chcą pamiętać. To był 15 wyścig meczu, w którym jechałem z Maxem Frickiem, Patrykiem Dudkiem i Emilem Sajfutdinowem. Wygraliśmy, a Falubaz w wyniku tej porażki spadł wtedy do I ligi. Ja nie byłem wówczas w najwyższej formie, ale zdobyłem 14 punktów. Lubię ten tor, chociaż wolę mówić, że nie mam jednego ulubionego. Duże znaczenie mają warunki atmosferyczne i przygotowanie sprzętowe. Ale owszem, Zielona Góra jest torem, który należy do moich ulubionych.

- Pewnie, że ryzykowałem, natomiast z przebiegu sezonu wiedziałem, że Falubaz awansuje. Miałem kilka innych ofert, ale tutaj było mi bliżej. Jest Piotr, jest brat Przemysław oraz reszta chłopaków. Mamy fajną drużynę, wszystko się to spięło w całość.

- Cóż, „o kasie” nigdy nie rozmawiamy. Nie wiem, jaką ma stawkę, on nie zna mojej, ale to ma być zdrowe (śmiech). Przyznaję, że dużo rozmawiałem z Przemkiem o tym, jak jest w Zielonej Górze, „Przemo” też się do tego przyczynił, że tu jestem, ale z drugiej strony ja się nie spodziewałem niczego innego. Znam się z Piotrem Protasiewiczem, nie miałem żadnych obaw.

- Mam świadomość, że będę musiał być jednym z liderów w każdym meczu. Z taką myślą tutaj przychodzę, by po dwóch-trzech sezonach „złapać gaz” i się trochę odbić, bo ta niemoc trochę za długo trwa. Możliwości są. A jeśli chodzi o Falubaz, liczę, że będziemy czarnym koniem w sezonie 2024.

- Byłem najsłabszy z piątki seniorów. Gdybym czuł się mocny, to dążyłbym do pozostania, ale nie byłem siebie pewny. Każda zmiana wnosi coś do życia, podobnie było u mnie, więc nie żałuję tego ruchu. Mieszkam we Wrocławiu, lubię wielkość tego miasta, bo tam „ginę”.

- Był czas, gdy spędzałem tu trochę czasu. W 2014 roku spotykałem się z dziewczyną z Zielonej Góry. Byłem także na Winobraniu, które jest symbolem tego miasta. Raz także spędziłem Sylwestra u Patryka Dudka.

- Cały czas są nowe pomysły, coś próbuję dopracować lub zmienić w stu procentach. Przygotowania też się trochę zmienią. Od tego sezonu będzie więcej motocykla. Już od stycznia enduro, później crossówki, a następnie motocykl żużlowy. Mam plan, aby więcej jeździć na motocyklu, bo muszę podszkolić technikę. Tu są braki, podobnie jak brak pewności jazdy.

- Technika, czyli styl jazdy, bo mam wrażenie, że jeżdżę za bardzo kurczowo, a potrzebuję więcej luzu, który zgubiłem. W minionym sezonie, do czasu kontuzji, złamania nogi nie było źle, później jednak było pod górkę. Noga długo dochodziła do siebie i to odczuwałem przez długi czas. Nie chcę jednak marudzić, czasami są sytuacje, które nie są komfortowe. Na szczęście dziś jest wszystko w porządku. Wróciłem do treningu po wakacjach, od stycznia będzie już solidna dieta, zrzucanie wagi, by w lutym była waga sezonowa.

- Dalej wierzę w to, że sprzęt był dobry, tylko ja źle jechałem, więc sporo sprzętu zostawiłem z poprzedniego sezonu. Pracuję wciąż z Ashleyem Hollowayem, dokupię jeszcze dwa nowe silniki i zobaczymy, co będzie.

- Rozmyślam nad tym i zastanawiam się nad ligą angielską. Oprócz ligi polskiej i szwedzkiej mamy sporo indywidualnych zawodów, do tego eliminacji do Grand Prix czy SEC, trochę tego jest. Muszę jeszcze sobie to wszystko przemyśleć, ale temat Anglii jest w mojej głowie.

- Myślę o tym bardzo, ale nie chcę tego tematu za bardzo rozwijać.

- Swoje prywatne marzenia już spełniłem, a prezenty wolę raczej dawać niż otrzymywać. U mnie w rodzinie zawsze jest taki zwyczaj, że robimy je dzieciom, ale później okazuje się, że są także drobiazgi dla dorosłych. Trochę jest u nas dzieciaków, sam Przemek ma trójkę.

- Miałem chwilowy okres, że gotowałem, ale szybko mi się to znudziło, bo nie lubię sprzątać po gotowaniu. A na święta? Trochę zaskoczę, bo uwielbiam sałatkę jarzynową.

PIOTR PAWLICKI

• Ur. w 1994 roku, wychowanek Unii Leszno, startował także w Polonii Piła i Sparcie Wrocław. Indywidualny mistrz Polski (2018), sześciokrotny drużynowy mistrz Polski (wszystkie tytuły z Unią), drużynowy mistrz świata (2016-2017), indywidualny mistrz świata juniorów (2014) stały uczestnik cyklu Grand Prix w latach 2016-2017.

WIDEO: Bracia Piotr i Przemysław Pawliccy spotkali się z kibicami Falubazu